Blog Walther Tibosch: Niemand afschrijven

Onze samenleving worstelt flink met haar missie dat zoveel mogelijk burgers zo lang mogelijk mee moeten kunnen doen in de samenleving. We kunnen met versterking van ambulante behandeling en begeleiding nog een aantal stappen zetten. Maar we horen ook geluiden dat de grenzen van de inclusieve samenleving in zicht komen. Als het uitgangspunt is dat iedereen (weer) mee moet kunnen doen in onze samenleving, dan begint het ermee dat we als standpunt formuleren “Wij schrijven niemand af”. Iedereen krijgt kansen en iedereen krijgt ook nieuwe kansen. Ook als dat heel klein begint en ook als iemand al meerdere keren uit is gevallen.

Natuurlijk moet iemand wel eerst de wil hebben om mee te doen. Maar als dat zo is, moeten wij, alle mensen die de samenleving samen vormen, daarvoor open staan. Samen leven betekent met elkaar in gesprek gaan, elkaar respecteren, elkaar helpen en steunen, iets voor een ander over hebben.

Als iemand in de fout gaat, afwijkend gedrag vertoont, een verslaving of psychische aandoening heeft, verstandelijk beperkt, bejaard of hulpbehoevend is, dan lijkt dat vaak moeilijk te passen in onze samenleving. Maar juist dan moeten we verbindend en creatief zijn. Bij NK zijn we daar heel goed in. Kleine stapjes worden beloond, zelfvertrouwen vergroot, en de regie wordt zoveel mogelijk weer bij de ander gelegd. En de omgeving – een stukje van de samenleving van die cliënt – wordt gestimuleerd om hetzelfde te doen. Om vertrouwen uit te stralen, ook als er misschien nog twijfels zijn.

Onze samenleving is mooier en rijker als we een diverse samenleving hebben. Een samenleving waarin mensen met allerlei verschillende achtergronden en ambities de wil hebben om met elkaar op een waardevolle manier samen te leven. Elkaar te kennen, en te respecteren en waarderen dat er verschillen zijn, maar vanuit het standpunt dat samen leven nog altijd veel meer geluk en welzijn met zich meebrengt dan ieder voor zich. En waar we kunnen leren van de ervaringen van die mensen die hard hebben gevochten om weer mee te kunnen doen. Want juist wie er ooit buiten viel, heeft een uniek perspectief op onze samenleving.

En als iemand echt niet wil of kan meedoen? Als iemand op geen enkele manier past in een woning, wijk of gemeenschap? Als de grenzen van de inclusieve samenleving écht zijn bereikt? Dan moeten we dat ook respecteren. Samenleven mag niet als dogma worden beschouwd. Voor deze kleine groep moeten we vanuit beschaving en respect een passende, goede en veilige plek creëren. Maar de uitnodiging blijft staan om mee te doen.