Cliënten wandelen met demente bejaarden: een win-win-win-situatie!
Hans Ooms, medewerker van de klinische verslavingszorg in Eindhoven, was op zoek naar een zinnige tijdbesteding voor de cliënten van zijn afdeling. Via een kennis, een activiteitenbegeleidster bij een verzorgingshuis voor demente bejaarden, wist hij dat er behoefte was aan vrijwilligers die met de bewoners willen wandelen. Misschien kon het een aan het ander gekoppeld worden? Hans nam begin dit jaar dan ook contact op met het Eindhovense woonzorgcentrum Theresia. De medewerkers waren direct enthousiast over het plan. Als eerste stap werd het idee voorgelegd aan de familie van de bewoners. Wandelen met verslaafden zou immers best gevoelig kunnen liggen. Maar gelukkig waren ook de familieleden, op een enkele uitzondering na, direct positief over het plan en kon het project van start. Op vrijdag 22 mei wandelde de redactie met de groep mee.
Om half twee meldden we ons bij Liselotte van den Heuvel, die vanuit Novadic-Kentron als begeleidster van de cliënten mee zou gaan. Deze middag hadden zich vier cliënten – Louis, Margo, Tonnie en Patrick – vrijwillig aangemeld voor deze activiteit. De meesten van hen waren al vaker mee gegaan. Louis: “Ik wil iedere week wel mee. Ik ben graag even weg uit de dagelijkse routine in de kliniek. En je doet er andere mensen een plezier mee. Wat wil je nog meer?”
Zelden opgehaald door de kinderen
Tegen twee uur werden de cliënten naar verzorgingshuis Theresia gebracht. Bij de gesloten afdeling werden we ontvangen door verzorgende Danny Franse en stagiaire Leonie van Eijk. Ook zij waren vol lof over het project. Danny: “Mooi toch, zo‚’n initiatief. Veel van onze bewoners krijgen niet vaak bezoek en worden zelden opgehaald door kinderen of andere familieleden. Ik merk dat veel van hen genieten van de wandeling, ze zien het als een uitje. En dat maakt ons werk op de afdeling ook weer wat makkelijker. Daarom zie ik dit project als een win-win-win-situatie: zowel jullie cliënten, als onze bewoners, als wijzelf profiteren ervan.”
Mevrouw Jongebenen
Als wat later ook Nellie Arends aansluit, dochter van een van de bewoners, is de wandelploeg compleet. Acht bewoners in rolstoelen verlaten in colonne het verzorgingshuis voor een wandeling in de directe omgeving. De tocht voert naar de kinderboerderij in de Eindhovense wijk Strijp. Nellie loopt met haar moeder voorop. Net als veel andere bewoners woonde ze vroeger in de wijk. Ondanks hun ziekte geeft dat toch weer momenten van herkenning. Mevrouw Jongenelen blijkt nog tamelijk vlot ter been. Zij loopt gearmd met Leonie naast haar rolstoel, wat haar meteen de bijnaam “mevrouw Jongebenen” oplevert.
“Heeft u ook een hond gehad?”
Onderweg proberen onze cliënten gesprekjes aan te knopen met de bewoners. Dat valt niet altijd mee. Simpele vragen als “Hoe oud bent u?”, “Komt u uit Eindhoven?” en “Heeft u ook een hond gehad?” worden meestal beantwoord met “Dat weet ik niet”. Toch houden onze cliënten de moed erin. Patrick vindt dit dankbaar werk: “Dit is leuk om te doen. Ik heb het idee dat die oudjes het goed naar de zin hebben. Je ziet alleen maar vrolijke gezichten.”
IJsjes
Na zo‚’n twintig minuten is het tijd voor een tussenstop bij de supermarkt. Het is een mooie lentedag, dus voor iedereen is er een water- of roomijsje. Na een minuut of tien wordt de wandeltocht vervolgd. Onderweg worden nog wat herinneringen opgehaald. Bijvoorbeeld als we langs de basisschool komen waar Nellie Arends vroeger op gezeten heeft, “maar toen was het nog een meisjesschool”.
Na een uur zit de wandeling erop en worden de bewoners weer teruggebracht naar de afdeling. Onze cliënten praten op de terugweg naar de kliniek nog wat na. Ondanks dat voor sommigen zo‚’n tocht met een bewoner in een rolstoel best zwaar is, zeggen ze allemaal volgende week weer mee te gaan. Dat roept de vraag op of er plannen zijn om het project uit te breiden. Vooralsnog zijn die er niet, laat Liselotte weten: “Dit is zeker een zinvolle activiteit, een dagbesteding die de cliënten het gevoel geeft dat ze er toe doen, dat andere mensen hen waarderen. Een middag in de week is goed in te passen in het behandelprogramma. Maar als we dit vaker zouden doen, moet er veel geregeld worden en zijn er logistieke problemen. Ook door het grote verloop onder de cliënten.” Voorlopig blijft dit bijzondere project dus beperkt tot de vrijdagmiddag en tot één verzorgingshuis.