Jean-Paul (chronisch verslaafd aan cocaïne, heroïne en alcohol)

Opname en basiszorg

Jean Paul: “Je bent ziek. Het is dood gaan of die radio jatten, zo voelt dat. Dus heb ik een steen gepakt en door een autoruit heen gesodemieterd, zodat ik opgepakt zou worden. Want als ze me opsluiten, kan ik m’n gedachten weer ordenen. De rechter vroeg: ‘Weet je wel waar je aan begint?’ Ik zei: ‘Dat weet ik heel goed. Als je mij nu laat gaan, pak ik weer een steen en gooi ik jouw auto aan diggelen.’ En toen was het binnen vijf minuten geregeld.

“Ik zoek te vaak de grenzen op, dat is een terugkerend patroon”

Afkicken is hell-time. En om dan buiten je leven weer op te pakken, dat gaat niet zomaar. Dat is niet alleen een kwestie van je methadon of je dope afbouwen, dan ben je er nog niet. Want je hebt huurschulden, last van justitie, je moet ergens wonen, werken, nieuwe mensen leren kennen. Ik was er bijna. Ik was clean, ging voorlichting geven op scholen. Dat was vrijwilligerswerk, dat had ik eerder gedaan en het ging goed. Maar van de gemeente moest ik laaggeschoold betaald werk gaan doen. Ik ben toen weer gaan gebruiken, om me beter te voelen. En ten slotte werd ik weer opgenomen bij Novadic-Kentron. Het is moeilijk om geduld en vertrouwen te hebben. Het ligt natuurlijk ook aan mezelf: ik zoek te vaak de grenzen op, dat is een terugkerend patroon.”