Met hart en ziel: “Ik wilde hem laten voelen dat ik er voor hem was, dat ik hem niet zou laten vallen”

Iedere dag zetten de medewerkers van Novadic-Kentron zich met hart en ziel in voor onze cliënten. Dit levert bijzondere verhalen op waar we graag bij stilstaan. In dit blog vertelt senior behandelaar Ronald Verhagen, werkzaam bij de forensische verslavingszorg van NK, over een cliënt die hem bijzonder raakte.

Ronald: “Ik werk al een hele tijd bij NK en in al die jaren zijn er veel verhalen die me zijn bijgebleven. Een cliënt die me bijzonder raakte, was een man met een alcoholverslaving die een aantal jaar geleden door een andere instantie aan ons werd overgedragen. Hij was toen eind twintig en had een jonge dochter met wie hij geen contact meer had. Zijn vorige hulpverlener waarschuwde me: deze man zou alles bij elkaar liegen en er was geen land mee te bezeilen. Ik denk altijd ‘eerst zien, dan geloven’ en het was inderdaad niet de makkelijkste cliënt, maar ik had het gevoel dat er méér in hem zat. Een tijd bleef het contact vluchtig. Hij was aardig, maar ontwijkend. Vaak belde hij af met smoesjes die duidelijk leugens waren. Hij had veel problemen met alcoholgebruik en hij stootte mensen af. Maar ik liet me niet wegjagen. Als hij afbelde, maakte ik gewoon een nieuwe afspraak. Ik wilde hem laten voelen dat ik er voor hem was, dat ik hem niet zou laten vallen.

Met vallen en opstaan

Het duurde weken, maar langzaam werd het contact beter. Ik liet hem inzien dat liegen bij mij niet nodig was en hij begon zich opener en kwetsbaarder op te stellen. Tijdens de behandeling zat hij in een re-integratietraject en hij wilde zijn oude beroep, kok, weer oppakken. We zochten dus werk voor hem, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Er waren soms fricties – herstel gaat vaak met vallen en opstaan – en de bedrijven wilden soms al vroeg de handdoek in de ring gooien. Ik bleef achter én naast hem staan, en ik bleef voor hem pleiten: dat hij veel potentie had en een nieuwe kans verdiende. Tegen hem legde ik rustig uit waarom mensen op bepaald gedrag van hem reageerden. Dan mocht hij wel weer blijven, maar ik merkte dat de bedrijven waarvoor hij werkte, toch vooral geneigd waren te focussen op wat er nog niet goed ging en al heel snel zeiden ‘zie je wel…’. Daardoor voelde hij ook weinig vertrouwen en ruimte.

Een plek in de maatschappij

Op een gegeven moment raakte ik via de kerk van mijn vrouw en mij in gesprek met een echtpaar dat toevallig ook een restaurant had. Ze wilden het wel proberen met deze man. Zij zaten er op een heel andere manier in, ze keken naar hem als mens, vanuit waarden die voor hen persoonlijk belangrijk waren. Hij voelde zich daar als een vis in het water. Hij kreeg erkenning voor zijn talenten, weer een plek in de maatschappij, meer zelfvertrouwen. Ook privé kwam zijn leven weer op de rit. Het contact met zijn dochter werd langzaam hersteld en hij kreeg een eigen woning die hij eigenhandig helemaal opknapte. En het gaat nog steeds goed met hem. Inmiddels heeft hij afscheid genomen van het werk als kok. Op een heel positieve manier hoor, hij deed zijn werk prima, maar het was toch te stressvol. Ik had hem op het spoor gebracht van een traject tot ervaringsdeskundige en hij is toen een opleiding daarvoor gaan volgen. Inmiddels is hij alweer een paar jaar een collega bij NK. De forensische doelgroep is niet altijd gemakkelijk, maar dit verhaal laat zien dat je er wel degelijk goed uit kunt komen. En dat het zo ontzettend belangrijk is dat je een hulpverlener hebt die in je blijft geloven.”

Meer artikelen lezen? Klik hier!