Als gamen geen spelletje meer is

Gameverslaving vormt een snel groeiend probleem in ons land. In 2009 waren er in Nederland nog maar 69 geregistreerde hulpvragers met een (dreigende) gameverslaving, in 2014 was dit aantal gestegen naar 544! 96% van hen zijn jongens of mannen; de gemiddelde leeftijd is 20 jaar. Het aantal jongeren dat gameverslaafd is, is echter veel hoger dan het aantal dat hulp zoekt: uit onderzoek van het IVO blijkt dat zo‚’n 12.000 jongeren tussen de 13 en 16 jaar gameverslaafd zijn. Veel ouders worstelen met de vraag hoe zij kunnen voorkomen dat het gamen van hun kind uit de hand loopt. Zij kunnen terecht bij de Gamen Infolijn en op de website van het Trimbos-instituut voor informatie en een persoonlijk advies. Ook Novadic-Kentron behandelt gameverslaafden, vooral in de jeugdkliniek van Kentra24 in Sint-Oedenrode. Daarbij wordt een speciaal gameprotocol toegepast. Gameverslaafde Dyllan (20) en zijn hulpverlener Anouk Bergmans vertellen hoe gamen uit de hand kan lopen en hoe de behandeling in zijn werk gaat.

Dyllan ziet er goed verzorgd en gekleed uit en is welbespraakt. Er is niets waardoor een buitenstaander de indruk krijgt dat Dyllan verslaafd is. Toch heeft Dyllan serieuze problemen gekregen door het gamen. Dyllan: “Gamen is bij mij begonnen als een onschuldig tijdverdrijf, een spelletje. Ik was er al veel mee bezig, maar vooral om een betere speler te worden. Ik zocht bijvoorbeeld informatie op internet of YouTube over gamen. Maar dat veranderde al snel. Ik merkte dat ik er emoties en onrust mee kon onderdrukken. Op een gegeven moment speelde ik wel 10 tot 15 uur per dag.”

‚’s Nachts gamen

Het was onvermijdelijk dat Dyllan door zijn gamegedrag in de problemen kwam. Aan slapen kwam hij nauwelijks nog toe, school en zijn bijbaantje kwamen onder druk te staan en hij verwaarloosde al zijn sociale contacten. Dyllans ouders kregen in de gaten dat het met hun zoon de verkeerde kant op ging. Er werden afspraken gemaakt over het gebruik van zijn computer. Dyllan: “Maar die kon ik makkelijk omzeilen. Uiteindelijk konden mijn ouders mijn computer toch niet afpakken, want die had ik ook nodig voor school. Ik begon stiekem te gamen, vooral ‚’s nachts. Ik had ook steeds vaker ruzie met mijn ouders.”

Rugklachten

Langzaam maar zeker groeide ook bij Dyllan het besef dat het gamen een obsessie was geworden. Hij was snel moe en kreeg zelfs rugklachten. En het ging niet goed op school, iets wat hij altijd belangrijk had gevonden. Dyllan: “Op een gegeven moment dacht ik ‘nu is het genoeg‚’. Toen ben ik in overleg met mijn ouders hulp gaan zoeken en ben ik bij Kentra24 terecht gekomen.”

Zelfcontrole

Drie maanden is Dyllan nu in behandeling. Dyllan is gestart met dagbehandeling, waarbij hij tweeënhalve dag per week naar de kliniek kwam, maar wel thuis sliep. Anouk Bergmans van Kentra24 is zijn behandelaar. Anoek: “We werken met het gameprotocol en behandelen Dyllan, net als andere cliënten, vanuit de ACRA-methode. Ik voer individuele motiverende gesprekken met hem, leer hem zelfcontroletechnieken en we gaan samen op zoek naar alternatieven voor het gamen. Maar we werken ook in groepen met andere cliënten, dan volgt Dyllan bijvoorbeeld sociale vaardigheidstraining en cognitieve gedragstherapie”.

“Ik hield mezelf voor de gek”

Anouk zag Dyllan een keer per week, en op momenten dat het wat minder ging twee keer. Na verloop van tijd leek het beter te gaan. Anoek: “Dyllan leek meer inzicht te hebben in risicosituaties en hij ging aan de slag met onderliggende problematiek. Maar dagbehandeling vraagt wel veel eigen kracht en zelfstandigheid van onze cliënten”. Dyllan besefte, door de gesprekken met hem en zijn ouders, dat het minder goed met hem ging dan hij deed voorkomen: “Ik hield mezelf voor de gek. Ik zat uren achter mijn computer, maar praatte mezelf aan dat het wel meeviel en dat ik goed bezig was. Dit gaf me een goed gevoel over mezelf, maar zo goed ging het nog helemaal niet.”

Dyllan werd alsnog opgenomen: “Ik moest even helemaal weg uit de thuissituatie om patronen te doorbreken, mijn dag- en nachtritme stabiel te krijgen en te leren om mijn emoties te uiten zonder die te onderdrukken met gamen. Ik mag de komende tijd maximaal een uur per dag mijn elektronica gebruiken. Het was lastig voor me om mijn spullen in te leveren, maar ik weet dat het uiteindelijk het beste is.” Naarmate de behandeling vordert, zal Dyllan toewerken naar meer zelfstandigheid op dit gebied, tot hij zelf uiteindelijk weer volledig controle heeft over zijn eigen gedrag.

Van onmacht naar vertrouwen

Belangrijk is dat de ouders van Dyllan betrokken zijn bij zijn behandeling. Anoek: “Wij reiken hen handvatten aan en praten met hen over hoe zij het beste met het gamen van Dyllan om kunnen gaan. Als je kind zo veel gamet, zitten ouders meestal erg op controle en ontstaat er al snel strijd. Vaak uit onmacht. Ze willen helpen, maar dat lukt op die manier niet. Bespreekbaar maken en houden, afspraken maken en vertrouwen geven is het advies!”

Meer weten of hulp nodig?

Lees hier meer over gamen of neem contact met ons op!

Gamen Infolijn

Ga naar www.gameninfo.nl/publiek of bel 0900-1995